Gedicht gemaakt door Willem Stolte ter gelegenheid van het 50 jarig bestaan van 't Plankenloodsje in 1982 en met vriendelijke toestemming van de auteur op deze site geplaatst:
Met een knipoog naar mijn
klasgenoten:
Marten Aalbers, Marten Maat, Roelof Deuzeman, Marten Binnendijk, Jan Westerkamp,
Cor Klappe, Margje de Boer, Rika Boerman, Iekje Oegema, Jan Endeman, Jan
Schuurman en Jantina Grit.
In het veurjaor van een-en
veertig
vielen we onder de leerplichtwet.
Toen hebben wi'j veur 't eerst de schreden
op weg noar d'Haerster schoele e'zet.
'k Zie de schoele an 't
Plankenloodsje
deur, tussen het geboomte, staon.
Woar wi'j nog zoveule jaoren
in weer en wiend, naor toe moesten goan.
Um de schoele een zee van
ruumte.
Wi'j liepen mekaar niet in de weg.
Veur de schoele die lindebomen,
langs de schoele die hoge heg.
'k Zie die lange gang mit
klompen,
netjes op een rij, doar staon.
'k zie de kapstokken mit kleren
as de zunne ies verstek liet gaon.
Het interieur van oenze
schoele
blif oes lange veur ogen staon.
Wi'j ziet now nog die zwoare banken
uutneudigend daor veur oes staon.
Het telraam stund op hoge
poten,
in 't hoekien bi'j 't raam.
Oes warmtebron, die grote kachel,
stund in 't andre hoekien, achteran.
'k zie de witte muur met
platen,
daor in't andere leslokaal.
Daor hing een plaat van Willem Barentsz.,
zoals hi'j ging op walvisjacht.
Daor hing een plaat van
Nova-Zembla,
van de overwintering.
Ja het waren mooie platen,
die er an de muure daor hing'n.
Maor laoten wi'j now eerst
ies kieken
hoe veur ons het leern verliep.
Die witte muur met al die platen,
die lag nog ver in't verschiet.
Die eerste weke was niet
makk'lijk.
Wi'j kenden mekare dan ook maar pas.
Heel wat traonen bint er toen evallen,
als offer veur de Wetenschap.
Wi'j kregen eerst een
griffeldeuze,
mit een potlood en een pen.
Dat was zo'n heel aparte penne.
Zi'j nuum'n dat een kroontiespen.
Nullegies maken, streepies
trekken,
dat was toen een hele klim.
'k Heur de juffrouw toen nog zeggen:
'Tussen de lijntjes blijven, Wim'.
En als er an die
kroontiespenne
ies een heel klein pluussien zat,
dan had ie een vlek van wat-heb-ik-jou-daar
in oen mooie, ni'je schrift.
Juffrouw Tuininga deed
reeknen,
op het telraam, an oens veur.
D'iene wat eerder dan de ander,
maar wi'j kregen het wel deur.
Ook in de tweede en de derde
hadden wi'j juffrouw Tuininga.
Zi'j was overal in thuus heur.
Die had heur zaakies veur mekaar.
Een vensterbanke vol met
bloemen,
dat was ook het wark van haar.
Die vreug'n op tied ook hun verzorging,
met schaar en mesje stond ze klaar.
Ze gaf ook wel ies een
flinke tik weg,
maor daor vuul'n wi'j weinig van.
't Zwaore wark kwam van de meesters,
die pakten oens wel anders an.
Maor nao verloop van drie
jaoren,
toen kwam 't groete leslokaal.
Wi'j vuulden oens al hele pieten.
Wi'j kreeg'n les van meester Staal.
Meester Staal deed ook de
viefde
en hi'j gaf oens gimmestiek.
Wi'j zien oens nog op 't schoelplein zwaaien
met armen en benen tegeliek.
En wi'j moesten veule
marcheren.
Meester Staal die hield oens kwiek.
Wi'j hebt daor heel wat offe'lachen,
bi'j meester Staal op gimmestiek.
Meester De Vos ging over
alles
wat ie op schoele tegenkwamn.
Ja, zelfs in technische gevallen,
was hi'j veur oens de juuste man.
't Stoken van die grote
kachels,
ging gepaard mit veul kabaal.
En een onderaards gerommel
brak dan de stilte van 't lokaal.
D' oorlogsjaoren mit al die
schaorste
bracht ook veur de schoele veul ongemak.
Zo keek meester De Vos geregeld
in de lege kolenbak.
In die laatste
oorlogswinter,
toen zaten wi'j wel in de klassen,
vanwege deze stookproblemen
warm ingepakt in dikke jassen.
't Veurjaor daorop met
luchtgevechten,
blif ok in oenze herinnering.
Toen deur 't geraos en veule schieten,
wi'j onder de bank in dekking ging'n.
't Lesrooster raakte deur
dat schieten
daonig uut het evenwicht.
En nao verloop van enkle weken
ging d'Haerster schoele dan ook dicht.
De meesters, stark in 't
organiseren,
trokken dan op buurtbezoek.
En wi'j kregen in die weken
nog flink wat huuswark an de broek.
Langzaamaan kwam de na
bevrijding
oenze schoele weer op gang.
Um toen de boel weer in te halen
was veur oes van groot belang.
Wi'j zien oes meester daor
nog zitten,
achter die hoge lessenaar.
Mit dat afgezakte brillegien
overzag hi'j de hele kinderschaar.
Noten lezen, zangles geven:
't was veur de meester heel gewoon.
En zo leerden wi'j op de schoele,
't vinden van de juuste toon.
Vreemde landen, vreemde
volken,
alles wat er groeit en bloeit;
meester De Vos kon mooi vertellen,
en wi'j luusterden geboeid.
Ook van de kwajongensstreken
hebben wi'j ons deel gehad.
Maor steeds bleek dat meester De Vos
de touwtjes stevig in z'n handen had.
In 't veurjaor van
acht-en-veertig
brak de laatste schoeldag an.
En als wi'j zo weerumme kieken
is 't op schoele fijn gegaan.
Veule is oes bi'j-e-bleven,
veul meer dan hier is neer-epend.
Nee, die tied zull' wi'j nooit vergeten;
oes schoeltied daor an 't lange end.
Willem Stolte, IJhorst.